Historia Głubczyc

Pierwsza wzmianka o Głubczycach ukazała się w dokumencie opawskim z 1224 r., w którym była mowa o zwolnieniu mieszkańców Opawy od płacenia cła w Lubschicz. Niemiecka nazwa miasta wskazuje, że przed 1224 r. musiała tu nastąpić kolonizacja. Nie wiadomo, czy Głubczyce były już wówczas ośrodkiem miejskim.

W roku 1253 na prawie głubczyckim został lokowany Horni Benešov koło Krnova. Informacja ta świadczy o tym, że Głubczyce już wówczas były ośrodkiem zwierzchniego trybunału prawa miejskiego. Głubczyckie prawo oddziaływało na część Śląska i duży obszar Moraw. Jeszcze w XIII wieku dotarło do Uherskiego Brodu, Hranic, Kopřivnic, w XIV wieku do Bilovca, Budišova, Mesta Libavy, Novego Jičina, Derne koło Fulnka i Valašske Meziřici.

Najstarsze przywileje miejskie Głubczyc spisane zostały przez głubczyczanina Mikołaja Brevisa, pisarza kapituły katedralnej w Krakowie w roku 1421. Dokument ten, słynny dziś Codex iuris Lubschicensis, ilustrowany przez śląskiego malarza - miniaturzystę Jana z Żytawy i stanowiący arcydzieło sztuki średniowiecznej, odnalazł się w roku 2002. Obecnie znajduje się w Archiwum Państwowym w Opolu.

Prawa miejskie Głubczycom zatwierdzone zostały przez króla czeskiego Przemysła Ottokara II w roku 1275. W 1265 r. Głubczyce otrzymały od Ottokara II las miejski, „który im może wystarczać za 20 łanów do uprawy roli”, będący w posiadaniu miasta do dziś. W II połowie XIII wieku miasto zaczyna rozszerzać swoje zwierzchnictwo na majątki wiejskie. Prawdopodobnie już pod koniec XIII wieku Głubczyce nabyły Królowe i Schlegenberg (dzisiejsze Lwowiany),

Przy omawianiu początków rozwoju miasta nie można pominąć spraw kościelnych. Już w XIII wieku w Głubczycach powstała parafia należąca do biskupstwa ołomunieckiego. Najstarsze elementy głubczyckiego kościóła parafialnego pod wezwaniem Narodzin Najświętszej Marii Panny (portale południowy i zachodni - główny oraz maswerki okien) pochodzą przypuszczalnie z I połowy XIII wieku. Kościół rozbudowany został w XIV wieku.

Jeszcze w II połowie XIII wieku głubczycka parafia znalazła się w rękach rycerzy joannitów osiadłych w pobliskiej wsi Grobniki. Przejęli oni opiekę nad założonym przez królową Kunegundę szpitalem św. Jana Ewangelisty, znajdującym się w okolicach dzisiejszej ul. Garbarskiej. Również w okresie średniowiecza, w roku 1448 w Głubczycach rozpoczęto budowę drewnianego kościoła pod wezwaniem św. św. Idziego i Bernardyna oraz klasztoru franciszkanów, który w 1454 r. odwiedził słynny kaznodzieja franciszkański Jan Kapistran, kanonizowany w roku 1700. Obie budowle spłonęły podczas pożaru miasta w 1476 r. i zostały zbudowane na nowo z kamienia.

Po śmierci króla Przemysła Ottokara II Głubczyce stały się częścią księstwa opawskiego i znalazły się najpierw pod panowaniem królowej - wdowy Kunegundy, a następnie bocznej gałęzi Przemyślidów, począwszy od Mikołaja I (1282-1318), nieślubnego syna Ottokara II. W 1365 r. po śmierci Mikołaja II, Głubczyce otrzymała dożywotnio wdowa po nim - księżna Jutta. Od tego czasu Głubczyce stanowiły ośrodek samodzielnego księstwa.

W 1377 r. najmłodsi synowie Mikołaja II osiągnęli pełnoletność, a księżna Jutta albo odsunęła się od rządów, albo zmarła. W wyniku ponownego podziału spadku właścicielem księstwa głubczyckiego został Mikołaj III. Siedziba władz księstwa - zamek głubczycki - mieściła się na terenie dzisiejszej plebanii, tzw. “domu rektora” i “starej szkoły” z “Keksem” przy ul. Kościelnej. Rezydowali tu książęta opawsko–głubczyccy: Mikołaj III, Przemko, Mikołaj IV, Wacław i Jan Pobożny.

W tym czasie miasto posiadało już także obwarowania miejskie. Głubczycki mur, po raz pierwszy odnotowany w 1282 r. miał 19 baszt, z których do dziś zachowało się w różnym stanie 9. Trzy bramy z wieżami wyższymi od baszt nosiły nazwy: Brama Grobnicka (lub Klasztorna), stojąca w pobliżu kościoła franciszkanów, Brama Górna (Nyska), znajdująca się między dzisiejszym budynkiem z “Keksem” a basztą przy blokach mieszkalnych przy ul. Ratuszowej i Brama Dolna (Opawska) między basztą na Nowym Świecie a starą remizą strażacką. Książęce miasto poza murami było otoczone fosą i wałami. Warto także wspomnieć osobliwy, ćwierćkolisty kształt głubczyckiego rynku. Drugi taki w Polsce znajduje się w Nysie.

W 1482 r. zmarł Jan Pobożny ostatni Przemyślida głubczycki. Pochowany został w kościele franciszkanów w Głubczycach. Do dziś jednak nie natrafiono na ślad jego grobu. Księstwo głubczyckie przypadło Maciejowi Korwinowi - królowi Czech i Węgier. W roku 1490 przed śmiercią Korwin przekazał księstwo głubczyckie w lenno Piotrowi Haugwitzowi z Biskupic, jako nagrodę za dobrą służbę.

W roku 1503 Piotr Haugwitz zamienił księstwo głubczyckie z Janem Schellenbergiem - kanclerzem czeskim na Księżno w Świdnickiem. Ziemie głubczyckie zostały wówczas połączone z księstwem krnovskim. W roku 1506 za sprawą króla Władysława Jagiellończyka księstwo krnovskie zostało odłączone od Moraw i przyłączone do Śląska

15 maja 1523 r. Jerzy Schellenberg, syn Jana sprzedał księstwo krnovskie wraz z Głubczycami za 58.900 guldenów margrabiemu Jerzemu Hohenzollernowi z Ansbachu. Nowy właściciel (1523-1543), brat Albrechta Hohenzollerna - pierwszego księcia pruskiego, był gorliwym wyznawcą luteranizmu. Patronat kościelny stracili joannici, a luterańskie nabożeństwa rozpoczęły się w 1535 r. W stolicy księstwa, obok niemieckiego kaznodziei, urzędował prawdopodobnie także kaznodzieja czeski. Za sprawą głubczyckich luteran, starosty ziemskiego Hansa Jordana i margrabiego Jerzego, w grudniu 1541 r. z głubczyckiego klasztoru wypędzono franciszkanów, których grubiańskimi obelgami pożegnał motłoch miejski.

W czasie panowania margrabiego Jerzego Hohenzollerna przebudowany został głubczycki system obronny. Baszty z południowej strony miasta otrzymały kopuły (jedna z nich, w pobliżu budynku poczty, zachowała się do dziś), a górne partie baszt i murów miejskich umocniono cegłą.

W 1572 r. Głubczyce przeżyły wielką tragedię - epidemię dżumy, w trakcie której zmarło około 1200 osób, a w 1603 r. - największy w historii Głubczyc pożar. W ciągu 3 godzin spłonęło 309 domów oraz ratuszowa wieża. Ocalały kościół parafialny, szkoła i 39 okolicznych domów. Zginęły 4 osoby, wśród nich burmistrz. Skutki tego pożaru były widoczne jeszcze przez dziesiątki lat.

Rozwój gospodarczy i kulturalny księstwa głubczyckiego został brutalnie przerwany przez wojnę trzydziestoletnią. Ziemie głubczyckie pustoszone były najazdami wojsk duńskich, cesarskich i szwedzkich. W 1621 r. cesarski dowódca Hannibal von Dohna zajął Głubczyce nie należące już wówczas do Hohenzollernów. Nowy właściciel Karol v. Liechtenstein początkowo respektował przywileje miasta, również te religijne uznające wiarę luterańską. Rok po śmierci margrabiego Jerzego Hohenzollerna, w 1625 r. ogłosił już jednak zamiar wprowadzenia kontrreformacji. W 1626 r. miasto opanowali Duńczycy. W 1627 r. Głubczyce odbiły wojska cesarskie pod wodzą słynnego Albrechta Wallensteina. W 1630 r. do obozu protestanckiego przystąpiła Szwecja. Uciążliwy kwaterunek, wybryki żołnierskie i ucisk religijny rujnowały życie mieszkańców całego księstwa. W 1642 r. Głubczyce zajęła szwedzka załoga. Gdy odeszli, w 1643 r. powróciła cesarska załoga. Ponowny najazd szwedzki nastąpił w 1645 r. Głubczyce zostały zdobyte przez generała Koenigsmarka. Szwedzi pozostali tu do 1650 r. Po odejściu Szwedów powróciły cesarskie wojska, władza Liechtensteinów oraz kontrreformacja. Nie pomogły luteranom adresy do cesarza ani pośrednictwo obcych dyplomatów. Mieli dwa wyjścia albo przyjąć wyznanie rzymskokatolickie, albo wyemigrować. Większość wybrała emigrację. Miasto opuścili wówczas najzamożniejsi mieszkańcy.

Powoli postępowała odbudowa ze zniszczeń wojennych. Do Głubczyc po wielu latach nieobecności powrócili franciszkanie i zajęli opuszczony, zrujnowany klasztor. Przywrócony został kościelny patronat joannitów z komturii Grobniki.

16 grudnia 1740 r. król pruski Fryderyk II Wielki na czele wojska przekroczył granice Śląska, do części którego Hohenzollernowie rościli pretensje. Do końca stycznia 1741 r. Prusacy zajęli niemal cały Śląsk. Do Głubczyc wojska pruskie mogły dotrzeć 19 lub 20 stycznia. 11 czerwca 1742 r. we Wrocławiu został podpisany pokój austriacko-pruski, ratyfikowany 28 lipca 1742 r. Spowodował on podział księstwa opawskiego i krnovskiego na część pruską i austriacką. Śląsk pruski został podzielony na 35 powiatów, w tym powiat głubczycki. Graniczna rzeka Złota Opawa podzieliła na pół miejscowości: Chomiążę (czes.Chomýž), Krasne Pole (czes. Krásné Loučky), Lenarcice (czes. Linhartovy) i Opawicę (czes. Opavice). Pod względem kościelnym większa część ziemi głubczyckiej nadal należała do biskupstwa ołomunieckiego. Głubczyce, choć stały się siedzibą królewskiego landrata (starosty powiatowego), funkcjonowały odtąd jako miasto drugorzędne i nigdy już nie odzyskały rangi, jaką miały w średniowieczu, czy też w XVI wieku.

W XVIII wieku nastąpiły znaczące zmiany w wyglądzie Głubczyc. Jeszcze w 1738 r. na południowej części rynku stanęła rokokowa kolumna maryjna dłuta Antona Jörga. W 1778 r. poświęcono nowo zbudowany barokowy kościółek św. Anny (lub św. Trójcy) na górnym przedmieściu, przy dzisiejszej ul. Sobieskiego, na miejscu którego do 1645 r. stał kościółek pogrzebowy, zniszczony przez Szwedów. Wśród jego fundatorów znalazł się również książę v. Liechtenstein.

W 1753 r. przystąpiono do budowy barokowego klasztoru franciszkanów, na miejscu poprzedniego (z okresu średniowiecza zachował się jedynie wirydarz). W 1758 r. zakończono budowę kościoła franciszkanów, jak wcześniej pod wezwaniem św. św. Idziego i Bernardyna, z ołtarzem głównym, dla którego obraz namalował w 1761 r. Józef Havelka z Brna. W kościele tym znajdziemy również XVIII-wieczne rzeźby śląskiego artysty Antona Esterreicha. Architektem obu obiektów był prudniczanin Johann Innozenz Töpper. Wśród fundatorów znów znajdujemy księcia Liechtensteina, którego herb można obejrzeć na emporze organowej tego kościoła.

W 1752 r. do głubczyckiego klasztoru franciszkanów od strony zachodniej dobudowane zostało franciszkańskie gimnazjum, jedno z najstarszych na Górnym Śląsku. W 1767 r. gimnazjum to wizytował sam król Fryderyk Wielki.

Głubczyckie gimnazjum wykształciło wielu wybitnych absolwentów, którzy później rozsławili miasto. Byli wśród nich: biskup wrocławski hrabia Leopold Sedlnicki, urodzony w 1787 r. w pałacu Linhartovy, dr med. Karl Proske, urodzony w 1794 r. w Grobnikach, restaurator katolickiej muzyki kościelnej zmarły w Ratyzbonie, prof. Gustav von Veit, urodzony w 1824 r. w Głubczycach, profesor zwyczajny ginekologii i położnictwa w Rostocku i Bonn, wg którego wskazówek zbudowano klinikę położniczą w Bonn, prałat Josef Wilpert, urodzony w 1857 r. w Dzielowie koło Baborowa (powiat głubczycki), znany archeolog i badacz katakumb rzymskich (rodzina Wilpertów żyje tu do dziś; w maju 2004 r. w Dzielowie odsłonięto poświęconą prałatowi tablicę pamiątkową). Absolwentem głubczyckiego gimnazjum był także urodzony w 1867 r. w Tłustomostach Josef Martin Nathan, biskup sufragan ołomuniecki, budowniczy kompleksu szpitalnego w Branicach oraz urodzony w 1867 r. w Głubczycach dramatopisarz Felix Holländer, pochodzący z wykształconej żydowskiej rodziny.

Ziemia głubczycka dobrze pamięta epokę napoleońską. W 1805 r. przed bitwą trzech cesarzy pod Austerlitz, w Głubczycach, w domu na rynku, zatrzymał się rosyjski car Aleksander I. Dom ten został zniszczony podczas działań wojennych w marcu 1945.

W latach 1807-1809 powiat głubczycki okupowali Francuzi i dali się mieszkańcom we znaki, zwłaszcza poprzez ciągłe rekwizycje.

W 1810 r. w Prusach nastąpiła sekularyzacja zakonów. Głubczyce na ponad wiek opuścili franciszkanie, a pobliską komturię Grobniki już na zawsze pożegnali joannici. Podobny los spotkał później krzyżaków, związanych z komturią w Opawie, którzy posiadali wsie Gołuszowice, Gadzowice, Krzyżowice i Zopowy w powiecie głubczyckim. Gimnazjum w Głubczycach po odejściu franciszkanów stało się szkołą świecką.

W 1818 r. od powiatu głubczyckiego odłączono tereny z Hulczynem (czes. Hlučin; niem. Hultschin) i włączono je do powiatu raciborskiego, natomiast do powiatu głubczyckiego wcielono wsie: Klisino, Szonów, Kazimierz, Tomice i Biernatów z powiatu prudnickiego.

W 1866 r. w związku z toczącą się wojną prusko-austriacką zaostrzyły się stosunki przygraniczne. Na początku wojny wszystkie austriackie miejscowości przy granicy pruskiej wzdłuż rzeki Opawy obsadzili węgierscy huzarzy. Gdy nadeszły wojska pruskie, Węgrzy się wycofali, a ich kwatery po stronie austriackiej zajęły pruskie regimenty rezerwy i Landwehry. Pozostały tam do zakończenia wojny, wygranej przez Prusy.

Obraz Głubczyc zmienił się w XIX wieku. W 1854 r. wybuchł pożar, który spopielił część zabudowy rynku oraz ulic: Kozielskiej, Klasztornej, Krętej, Staszica i Warszawskiej. Pochłonął 11 ofiar śmiertelnych. Spowodowało to zorganizowanie straży pożarnej i częściową likwidację murów obronnych, baszt i bram. Jeszcze w 1854 r. zburzono Bramę Klasztorną. Wcześniej, w 1830 r. zniknęła Brama Górna, a w 1836 r. Brama Dolna. Przebita w murze w 1822 r. Brama Wodna została zlikwidowana w 1877 r. Na południu i wschodzie miasta osuszono stawy i bagna, stanowiące od wieków naturalną ochronę. Zlikwidowano drugie koryto Psiny. W 1837 r. założono park miejski (promenadę). Zniknęły wały i fosa. Zastąpiły je kwitnące ogrody.

W II połowie XIX wieku Głubczyce zostały znacznie rozbudowane zwłaszcza w kierunku zachodnim. W latach 1862-1863 zbudowane zostały sąd i więzienie przy dzisiejszej ul. Kochanowskiego, spełniające swoje funkcje do dziś. W latach 1863–1864 przebudowany został ratusz. W 1864 r. w miejscu istniejącego dziś pomnika żołnierzy polskich przy ul. Koszarowej i Kochanowskiego powstała żydowska synagoga w stylu bizantyjskim, służąca ponad 300-osobowej społeczności żydowskiej. W roku 1874 przy ulicach Koszarowej i Gdańskiej stanęły koszary. W latach 1876-1879 wzniesiona została siedziba starosty powiatowego, dziś służąca jako siedziba Urzędu Miejskiego. W latach 1888-1889 powstała nowa Katolicka Szkoła Ludowa (dzisiejsza Szkoła Podstawowa nr 2) oraz koszary przy ul. Żeromskiego (w starych i nowych koszarach stacjonował 6 Regiment Zielonych Huzarów “Hrabia Goetzen”). W latach 1896-1897 własny budynek otrzymała poczta.

W latach 1898-1899 park miejski przedłużony został do dzisiejszej ulicy Powstańców (park w części od ulicy Pocztowej do ulicy Lwowskiej nosi obecnie nazwę Parku Sybiraków). W latach 1899-1901 po zburzeniu starego kościoła ewangelickiego postawiony został nowy, większy od poprzedniego, w stylu neogotyckim i poświęcony pamięci margrabiego Jerzego Hohenzollerna, “ojca protestantyzmu na Śląsku”.

Głubczyce w XIX wieku przeżyły szybki proces industrializacji. Niewątpliwie najważniejszą gałęzią głubczyckiego przemysłu było piwowarstwo. Spośród kilku istniejących tu browarów największe znaczenie miał uruchomiony w 1856 r. browar Haudego/Weberbauera przy ul. Fabrycznej. Zakład ten z biegiem czasu uległ znacznej rozbudowie i istnieje do dnia dzisiejszego. Dla jego potrzeb oraz dla mniejszych browarów pracowały budowane jedna po drugiej trzy słodownie, bazujące na uprawianym w okolicy jęczmieniu browarnym.

Ważną dziedziną przemysłu była fabrykacja towarów wełnianych. W 1854 r. powstała fabryka żydowskiego przedsiębiorcy Moritza Teichmanna (późniejszy “Merkur”) przy ul. Fabrycznej, a w 1856 lub 1857 r. w budynku, w którym dziś znajduje się apteka przy ul. Kościuszki została uruchomiona fabryka Beniamina Holländra. Produkty obu przedsiębiorców wyróżniane były na wystawach międzynarodowych. Poza wymienionymi zakładami w mieście funkcjonowały także młyny, cegielnie, tartaki i huta szkła.

Wiek XIX przyniósł także poprawę łączności komunikacyjnej poprzez budowę kolei żelaznej. W latach 1855-1876 Głubczyce uzyskały połączenie kolejowe z Raciborzem, Racławicami Śląskimi i Krnovem, a Krnov w 1873 r. z Ołomuńcem, Opawą i Jindřichovem.

Rozkwitało także życie kulturalne. Powstał Męski Związek Śpiewaczy “Liederkranz”, Związek Rowerzystów, Męski Związek Gimnastyczny. Przy kościołach działały chóry. Ukazywało się kilka gazet. Odbywały się koncerty muzyczne, głównie w sali browaru Weberbauera.

W latach 1901-1905 w Głubczycach przy ul. Raciborskiej powstały stojące do dziś budynki Seminarium Preparandystów i Królewskiego Seminarium Nauczycielskiego (szkoły te działały do 1925 r.). W 1902 r. otwarto nowe gimnazjum przy ul. Kochanowskiego (dziś mieści się tu Liceum Ogólnokształcące). W latach 1903-1907 został powiększony i przebudowany - pod kierunkiem berlińskiego mistrza budowlanego Maxa Hasaka - głubczycki kościół parafialny. W latach 1903-1904 postawiono przytułek dla ubogich mieszczan Marii Rösler (“Röslerstift”), dzisiejszą starą część Internatu Zespołu Szkół Rolniczych Centrum Kształcenia Zawodowego przy ul. Parkowej. W 1911 r. rozpoczęto zbiórkę eksponatów do regionalnego muzeum, które umieszczono w klasztorze franciszkanów.

I wojna światowa (1914-1918) przyniosła wiele strat dla regionu pomimo iż nie był on terenem bezpośrednich działań wojennych. Przegrana państw centralnych (Niemiec i Austro-Węgier) spowodowała poważne zmiany na pograniczu. Sytuacja pruskiego Górnego Śląska po I wojnie światowej stała się niepewna. W postanowieniach traktatu wersalskiego z 1919 r. znalazł się zapis o polsko-niemieckim plebiscycie narodowościowym. Roszczenia do części powiatu głubczyckiego zgłosiła także strona czeska. Żądań tych jednak nie uwzględniono.Plebiscyt przeprowadzony został 20 marca 1921 r. W powiecie głubczyckim zdecydowanie wygrali Niemcy.

W okresie międzywojennym nastąpiło wiele zmian w wyglądzie Głubczyc, a to za sprawą miejskiego budowniczego Paula Klehra, który nawiązał współpracę ze znakomitymi rodzimymi artystami, rzeźbiarzem Paulem Ondruschem i malarzem Richardem Kargerem. Powstało wówczas wiele ciekawych obiektów, np. osiedla domków jedno i dwurodzinnych w zachodniej części miasta i przy obecnej ul. Oświęcimskiej, która do 1945 r. nosiła nazwę Krnowskiej (Jägerndorferstrasse), grupy budynków przy ul. Raciborskiej, Sobieskiego, Niepodległości. Pod kierunkiem Paula Klehra park miejski (Park Sybiraków) wydłużono do tzw. “Świątyni Dumania”. Ozdobą jego stał się staw łabędzi i dwie fontanny, jedna ze zwierzętami a druga, będąca pomnikiem znanego na Śląsku poety gwarowego Johannesa Reinelta rodem z Gołuszowic (powiat głubczycki), używającego pseudonimu artystycznego Philo von Walde (Filozof z Lasu). Pierwszą fontannę wykonała głubczycka fabryka sztucznego kamienia, a drugą rzeźbiarz z Jesenika, Josef Obeth.

W 1936 r. Paul Klehr dokonał przebudowy ratusza. Rozbudowano też gimnazjum i „Röslerstift”. W mieście rozkwitało życie kulturalne, prężnie działał Związek Orkiestr.

W 1938 r. podczas “Nocy kryształowej” hitlerowskie bojówki zdemolowały w Głubczycach żydowskie sklepy i spaliły synagogę. Nadeszły ciężkie czasy dla miejscowych Żydów. Ci, którzy nie wyjechali, zginęli potem w obozach koncentracyjnych III Rzeszy. Wśród uciekinierów znalazła się także rodzina Zweig. Urodzona w 1932 r. w Głubczycach Stefania Zweig dziś jest znaną pisarką. Mieszka w Niemczech. Film nakręcony na podstawie jej powieści “Nirgendwo in Afrika” w reżyserii Caroline Link, otrzymał w 2003 r. Oskara.

1 września 1939 r. atak Niemiec hitlerowskich na Polskę rozpoczął II wojnę światową. Do powiatu głubczyckiego front wschodni zbliżył się dopiero w marcu 1945 r. Z Głubczyc już w styczniu ewakuowano większość kobiet i dzieci. Przez powiat przechodziły transporty śmierci z Oświęcimia. Esesmańska eskorta zastrzeliła po drodze wielu Żydów. Przybywały też masy niemieckich uciekinierów z przemysłowej części Górnego Śląska, zajętego już przez armię radziecką. Rozpoczęło się bombardowanie Głubczyc. Mieszkańcy uciekali w kierunku Czech. Odjechał ostatni pociąg do Krnova. W mieście pozostało około 200 osób. 24 marca do opuszczonych przez wojska niemieckie Głubczyc wkroczyli żołnierze radzieccy. Całe centrum miasta łącznie z ratuszem leżało w gruzach.

Po II wojnie światowej z regionu głubczyckiego została wysiedlona prawie cała ludność niemiecka. Do powiatu głubczyckiego napłynęły transporty osadników z polskich Kresów Wschodnich, które przyznane zostały decyzją Wielkiej Trójki Związkowi Radzieckiemu. Ziemię głubczycką zasiedlali także osadnicy z centralnej Polski.

Rząd Czechosłowacji wysunął roszczenia m. in. do Głubczyc i Raciborza. Mnożyły się obustronne incydenty graniczne, m. in. w Branicach, Dzierżkowicach, Bliszczycach, Opawicy. W czerwcu 1945 r. stacjonujący tu jeszcze żołnierze radzieccy kazali nawet zburzyć kładkę nad rzeką Złotą Opawą, łączącą polskie Lenarcice z czeskimi Linhartovy.

Dopiero w 1958 r. ostatecznie unormowano polsko-czechosłowackie sprawy graniczne i podpisano w Warszawie układ o wytyczeniu granicy państwowej.

Właściciele Głubczyc

1253 - 1278 - Przemysł Ottokar II - król Czech i książę Austrii

1278 - 1285 - Kunegunda - żona Przemysła Ottokara II

1282 - 1318 - Mikołaj I - nieślubny syn Ottokara II, książę opawski

1318 - 1365 - Mikołaj II - syn Mikołaja II, książę opawski i od 1336 r. raciborski

1365 - 1377 - Jutta niemodlińska - trzecia żona Mikołaja II, księżna głubczycka

1394 - 1433 - Mikołaj III - syn Mikołaja II, książę głubczycki

1394 - 1433 - Przemko - syn Mikołaja II, książę opawski

1433 - 1434 - Mikołaj IV - syn Przemka, książę głubczycki

1434 - 1446 - Wacław - syn Przemka, książę opawsko-głubczycki

1446 - 1482 - Jan Pobożny - syn Wacława, książę opawsko- głubczycki

1482 - 1490 - Maciej Korwin - król Węgier i Czech

1490 - 1503 - Piotr Haugwitz z Biskupic

1503 - 1506 - Jan Schellenberg - kanclerz czeski

1506 - 1523 - Jerzy Schellenberg - syn Jana

1523 - 1543 - Jerzy Hohenzollern - margrabia Ansbach, książę krnowski

1543 - 1603 - Jerzy Fryderyk Hohenzollern - syn Jerzego, margrabia Ansbach - Bayreuth, książę krnowski

1603 - 1606 - Joachim Fryderyk Hohenzollern - elektor brandenburski, książę krnowski

1606 - 1622 - Jan Jerzy Hohenzollern - syn Joachima Fryderyka, książę krnowski

1622 - 1627 - Karol von Liechtenstein - książę opawski i od 1622 r. krnowski

1627 - 1684 - Karol Euzebiusz Von Liechtenstein - syn Karola, książę opawsko-krnowski

1684 - 1712 - Jan Adam von Liechtenstein - syn Karola Euzebiusza, książę opawsko-krnowski

1712 - 1721 - Antoni Florian von Liechtenstein - brat Jana Adama, książę opawsko-krnowski

1721 - 1732 - Józef Jan Adam von Liechtenstein - syn Antoniego Floriana, książę opawsko-krnowski

1732 - 1748 - Jan Nepomucen Karol Von Liechtenstein - książę opawsko–krnowski

1742 - przejście Głubczyc pod panowanie pruskie

od 1871 - w ramach Rzeszy Niemieckiej

od 1945 - w państwie polskim.

Opracowano na podstawie publikacji książkowej „Region głubczycko-krnowski. Historia. Turystyka. Gospodarka”, Głubczyce-Krnów 2004

Data publikacji: 13-07-2011 11:11